„Nie przyszedłem Pana nawracać (…) po prostu usiądę przy Panu i zwierzę mój sekret, że ja ksiądz wierzę Panu Bogu jak dziecko”

Powołanie to jest spotkanie pragnienia Boga i pragnień każdego człowieka. Powołanie to nie przywilej – to odpowiedzialność i obowiązek. O powołanie trzeba dbać jak o dziecko, żeby się nie zaziębiło, nie spadło z roweru, nie rozbiło się, nie uciekło.

Powołanie to głos, który przychodzi. Nikt nie powołuje się sam. Bóg powołuje, by służyć tym, których człowiek odrzucił.
Ty, Księże, wiesz czym jest powołanie, bo dawałeś temu świadectwo przez pięć lat naszego z Tobą wędrowania.

Dlatego my, parafianie, przed Twoim Kapłaństwem chylimy głowy. Będzie nam brakowało Twojego poczucia humoru, Twojego dowcipu, Twoich kazań, katechez, pracowitości, oddania, zaangażowania w życie parafii.

Drogi Księże Proboszczu! Mamy nadzieję, że będzie nas Ksiądz dobrze wspominał. Dziękujemy za serce, jakie nam okazywałeś, wyrażamy ogromną wdzięczność za opiekę i troskę o parafię, za cały trud włożony w budowanie Kościoła , jednoczenie nas, parafian, Twoje bycie między nami, głoszenie Słowa Bożego, a dla wielu spośród nas służenie dobrą radą i wsparciem.

Dziękujemy za dobro, którym nas obdarowałeś, udział i organizowanie pielgrzymek do miejsc świętych oraz comiesięczne katechezy, które tak wiele wniosły w rozwój naszej wiedzy religijnej i rozwijały duchowo.

Ogarniając Cię wdzięcznym sercem, życzymy, aby każdą chwilę Twojego życia odmierzał zegar szczęścia, a piękne dni sączyły się leniwie. Bez pośpiechu. A złe niech giną w mroku zapomnienia.

Kilka wspomnień: